منصورضابطیان به خبرنگار مهر گفت: روزنامهنگاری و فیلمسازی هر یک جذابیتهای ویژه خود را دارند. نقد سینمایی و روزنامهنگاری سینمایی دو مقوله جدا از یکدیگر بوده و یک منتقد سینمایی باید علاوه بر داشتن اطلاعات، آگاهی و اعتماد به نفس بالا، دارای تبحرلازم در حوزه فعالیت خود باشد.
وی گفت: در ایران ژورنالیسم در تعریف به روزنامهنگاری مکتوب گفته میشود در حالی که یک روزنامهنگار میتواند با دغدغههای فرهنگی و ذوقی در زمینههای مختلف تلویزیونی و سینمایی مرتبط با روزنامهنگاری فعالیت مستمر و پر فایده داشته باشد. آنچه باعث تفاوت در نوع فعالیت در این دو عرصه میشود میزان مخاطبان این دو رسانه است.
این روزنامهنگار درباره فعالیتهای تلویزیونی خود گفت: برنامههای تلویزیونی که در ساخت آن دخیل هستم از آنچه در مطبوعات اتفاق میافتد دورنیست وآنچه باعث تفاوت این دو رسانه شده ویژگیهای کمی و کیفی مخاطبان آنها است. در تلویزیون با مخاطبان میلیونی روبه رو هستیم و همین امر بر نگرانی برنامهساز و حساسیت او در ساخت برنامه میافزاید همچنین در رسانههای تصویری مخاطبان گاهی به ناچار و یا به صورت تصادفی به جمع تماشاگران میپیوندند و تبحر برنامهساز تنها عامل جذب چنین مخاطبانی برای پیگیری ادامه برنامه است.
این برنامهساز ادامه داد: افراد علاقمند به مطالعه مطبوعات مخاطبان کیفیتری هستند. آنها بر اساس فرهنگ و نوع سلیقه خود نشریه و یا روزنامهای خاص را خریده و در واقع بر اساس تفکر فرهنگی خاص خود مطالب درج شده در مطبوعات را انتخاب میکنند و با احترام به دسته اول که تماشاگران اتفاقی تلویزیون هستند برای مخاطبان مطبوعات ارزش بسیاری قائل هستم. استقبال آنها از مطبوعات باعث خوشحالی و رضایت خاطر روزنامهنگاران میشود.
ضابطیان در خصوص تاثیر گرایشهای مختلف سینما بر نگاه روزنامهنگاری گفت: تدوین گرایش تحصیلی من در رشته سینما بود که تاثیر بسیاری بر تفکر و نوع دیدگاه روزنامه نگاریام گذاشته است. نگاه تدوینی در تنظیم یک گزارش و انجام یک گفتگوی مطبوعاتی تاثیرگذاراست و انتقال حداکثر مطلب در حداقل زمان را به روزنامهنگار میآموزد.
وی در پایان گفت: هنگامی که با سابقه روزنامهنگاری به عرصه برنامهسازی وارد میشویم، مسئولیت و وظیفهای سنگینتر بر عهده داریم که ناشی از توقع بالای مخاطبان از نامی شناخته شده است. این امرموجب تلاش چند برابر برنامهساز برای حفظ ارزشها و جلب نظر مخاطبان تصویر میشود.
نظر شما